دين اسلام و قوم بلوچ

شايد نقش مهمي كه بلوچها در پيروزي دين اسلام بازي كردند در طي تاريخ خيلي جلوه نداشته و اين پيروزي اعراب بر ايرانيان به بركت اسلام كه با همياري قوم بلوچ محقق شده چندان مورد توجه نباشه اما حقيقت اينه كه بلوچها در دو برهه از تاريخ ايران واسلام با رشادت توانسته اند عامل خير وبركت باشند.

بزرگترين عامل شكست سپاه ساساني در واقع آشفتگي دروني اين سپاه ذكر شده است كه آن هم دو دليل داشته است.

1- اقتدار خدايان زردشت اهورامزدا كه پادشاهان از نسل آنها به حساب مي آمدند نزد مردم با قيام بلوچها عليه شاهان ساساني در هم شكست.در واقع اين اولين قيام بر عليه باورهاي غلط آن دوره بود. در زمان حكومت اردشير بابكان بلوچها در برزكوه (البرز كنوني) ساكن بودند. وبه علت نافرماني از حكم شاه زمانه مغضوب واقع شدند.وجنگ سختي بين آنان وحكومت وقت واقع شد. كه فردوسي در گوشه اي از شاهنامه به آن پرداخته است:

به كار بلوچ ارجمند اردشير                                       بكوشيد با كاردانان پير

نبد سودمندي به افسون و رنگ                                نه از بند ورنج و نه پيكار وجنگ

اگر چند بد اين سخن ناگزير                                      بپوشيد بر خويشتن اردشير

2- مهمترين عامل بي نظمي در سپاه ساساني فرماندهي بلوچ بنام سياه سوار بود. اين فرمانده با ديدن مسلمانان ومرام آنها به دين اسلام گراييد و تمامي لشكرش را كه از اقوام بلوچ بودند جمع كرد و به آنها گفت كه من مسلمان مي شوم وشما داراي اختيار هستيد هر كس خواست با من بيايد و هركس نخواست بماند. ملك الشعراي بهار در شاهنامه نوبخت خود آنجا كه حاكم اهواز احسان خويش را بر سياه سوار اظهار مي كند در اين باره چنين آورده است:

تو بودي بلوچي نشسته به راغ                                نه چشمت جهان ديده بود و نه باغ

تنت رنجه از باد سوزان هند                                     دو ديده پر از خون چو درياي سند

پريشان ودرويش و بي قوت وزاد                                فرو بسته مژگان ز خاشاك و باد

ز مكران من آوردمت پيش شاه                                 نهادم به سر ترگ و برترگ ماه

سياه سوار به نيكي هاي هرمزان اعتراف مي كند و چنين مي گويد:

خود ايدر گواه تو باشد سياه                                    كه دارد تن وجان وهستي ز شاه

سخن هاي نغز تو بي كم وكاست                             گواهي دهم سر به سر بود راست

چنان چون بگفتي بلوچي بدم                                 كه هرگز نبد آگهي از خودم

دوي بودم اندر بيابان وراغ                                        كه جز ماه در شب نبودم چراغ

خوراكم گياه و شكارم هژبر                                      سرم را هوا سايه بان بود وابر

سريرم زمين تكيه گاهم به سنگ                             يكي زندگاني سراسر به تنگ

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: